2017: what a year!

De meeste van jullie weten dat ik na een lekker lang ouderschapsverlof begin vorig jaar weer begon met werken en mijn opleiding vervolgde met een kleine thuis. Wat overigens mijn eigen keus is en respecteer een ieders keus daarin. Ik wilde het allemaal zelf zo, sterker nog, ik moest het allemaal van mezelf (tikkeltje streng voor jezelf Karishma?) Ik moest daardoor ook prioriteiten stellen met als gevolg dat de sociale druk alleen maar zwaarder aanvoelde. ‘Een vriendin van mij doet dat ook allemaal wat jij doet, maar haar zie ik wel vaker,’ kreeg ik nog op mijn neus gedrukt. Hmmm…deed ik iets verkeerd? Zoals ik ben, trok ik het me natuurlijk persoonlijk aan, terwijl ik weet dat dit iets van de ander is, niet van mij. Note to self: je hoeft geen verantwoording af te leggen voor de keuzes die je maakt vanuit je hart, ever! Ok, back to blog.

Op mijn werk merkte ik ook iets: ik was niet meer zo scherp als voor mijn zwangerschapsverlof. Die zwangerschapsvergeetachtigheid blijft maar door gaan, dacht ik. Ongemerkt ging ik daardoor overpresteren. Ik moest het goed doen, geen fouten maken, presteren, alle ballen in de lucht houden! Ik gaf al mijn energie aan mijn werk en opleiding. Want in deze prestatiemaatschappij is dat wat er van je verwacht wordt, toch? Dus ga je gewoon door, ten koste van jezelf. Maar is het niet heel gemakzuchtig om de maatschappij waar we in leven de schuld te geven? De schuld buiten onszelf te zoeken? Ja, er wordt van alles van je verwacht. Maar dat betekent niet dat je geen keus hebt (ja, ja op papier weet ik het altijd beter dan in de praktijk: point taken). Ligt het uiteindelijk toch gewoon aan onszelf? Als je het aan mij vraagt…yep. We hebben allemaal een keus en het is jouw leven. Jij bepaalt. We kunnen kiezen voor onze eigen grenzen, we kunnen kiezen voor vertrouwen, maar nee, wat ik mezelf en ook veel anderen om me heen zag doen in 2017 was kiezen voor angst, veroorzaakt door een gevoel van machteloosheid. ‘Ja maar ik moet wel, want anders…’ (vul zelf maar in).

We hebben allemaal een keus, want het is JOUW leven. Jij bepaalt.

Op dat moment, toen ik als een malle mezelf probeerde overeind te houden, wist niemand en zelfs ik niet, dat ik te maken had met een extreem b12 deficiëntie (google er maar op voor de symptomen). In de zomer 2017 viel ik om. Nou ja omvallen, het was eerder niet meer uit bed komen van de extreme oververmoeidheid. Zat ik er nu weer doorheen net als in 2012? (Zie mijn blog over mijn inzinking spirituele ontwaking). Maar nee, het voelde deze keer echt anders, lichamelijk zat ik er zwaar doorheen, daardoor deed het ook mentaal iets met me. Logisch toch (duh)? Beetje jammer dat het vervolgens wel door anderen als een ‘burn-out’ bestempeld werd. Als je me echt kent weet je dat ik er geen moeite mee heb om er voor uit te komen als het wel zo was geweest. Ik was immers de eerste die riep of dit nou weer een burn out was. Ik had alleen te laat door wat er echt aan de hand was, komt er van als je je je hele leven al moe voelt en de extreme vermoeidheid wijt aan het kersverse moederschap (de slapeloze nachten dus). Maar een b12 deficiëntie was het en dat is dus een gevalletje wat anders. Hierover is al heel veel geschreven: er zijn b12 websites, fb groepen en zelfs klinieken, de een zweert bij b12-injecties de ander bij b12 smelttabletten en oh ja, pik het vooral niet wanneer de huisarts na 10 weken injecties stopt want je b12 is nog lang niet op peil op celniveau, maar daar ga ik het nu allemaal niet over hebben. Ik kan je alleen maar aanraden je eigen weg hierin te vinden en vooral naar jezelf en je lichaam te luisteren. Doe wat goed voelt voor jou. Heb ik ook zo ondervonden.

Ik kies voortaan voor de energiegevers in plaats van de energievreters.

Nee, waar ik nog even op wil terugkomen is die angst die ons dingen laat doen die totaal niet in lijn zijn met onze eigen behoeften, wensen en onze ‘purpose’. Alleen maar omdat we bang zijn om onze kwetsbare kant te laten zien? Of omdat we comfortabel een ongelukkig leven leiden? Vorig jaar was voor mij echt de druppel. Ik wil niet meer leven vanuit angst en machteloosheid. Nee, dat heb ik achter me gelaten in 2017: dank je voor deze wijze les. Ik wil leven vanuit vertrouwen, vanuit het hebben van een keuze, vanuit liefde. Vanuit de echte ik. Niet die Karishma die ik vorig jaar liet zien: ik red het wel (maar stiekem verdrink ik – omdat ik zwaar over mijn vermoeidheidsgrens ging). Nee, de Karishma die laat zien wanneer het te veel wordt, die nog duidelijker grenzen aangeeft ook wanneer dat betekent dat dat ik opnieuw afspraken moet afzeggen (sorry guys, weten jullie het maar vast). Die durft zich echt en kwetsbaar op te stellen (want we hebben tenslotte allemaal een kwetsbare kant toch?). Kwetsbaarheid is niet zwak al denk je misschien van wel, nee het is een teken van kracht en moed. Je inspireert anderen zelfs om hetzelfde te doen door authentiek te zijn. No more keeping up appearances, no more fake it till you make it! Ik kies voor mezelf, mijn grenzen, mijn energie. En ja, al doen anderen 10x keer zoveel, ik weet inmiddels dat ik het nodig heb om vaker te moeten opladen. Ik kies voortaan voor de energiegevers in plaats van de energievreters (don’t take it personal).

Angst laat ons dingen doen die totaal niet in lijn zijn met onze ‘purpose’. Omdat we een comfortabel ongelukkig leven leiden?

2018: ik voel me sterker dan ooit. Zelfs met al mijn imperfecties, die ik steeds beter kan omarmen. Ik ben er klaar voor en heb de teugels van MIJN leven weer in eigen handen. Dat was altijd al de bedoeling. Je hoeft er alleen maar voor te kiezen en het universum staat achter je bij elke stap die je zet en elke keuze die je maakt. Let maar op!

2016: The Caterpillar
2017: The Cocoon
2018: The Butterfly